Αποτελεί νομοτέλεια, πως μέσα από την αέανη σύγκρουση του παλιού με το νέο, μοιραία κάθε κοινωνία θα βρεθεί αντιμέτωπη σε κορυφαίες στιγμές της ιστορίας της. Εννοιολογικά το νέο ή το παλιό αφορά στις ιδέες και μόνο, ενώ η νομοτέλεια έγκειται στην ανάγκη της συνεχούς εξέλιξης της κοινωνίας, στη βάση του δημοσίου διαλόγου, του επιπέδου και της θέλησης των πολιτών.
Τέτοια λοιπόν κορυφαία ζητήματα, φρονώ πως έχουμε ενώπιων μας. Η σκακίερα έχει στηθεί, μόνο που όπως πάντα στα δύο άκρα της δεν κάθονται οι Ελληνοκύπριος και Τουρκοκύπριος ηγέτες και μόνο. Αναφέρομαι στο δικό μας αποκλειστικό καρέ, που θέση έχουν μόνο οι Ελληνοκύπριοι.
Το κυπριακό ζήτημα στοιχείωνεται για δεκαετίες από μύθους και πραγματικότητες, οι οποίες διογκώνονται από μια κοινωνία που έχασε το μέτρο. Αν τις απαντήσουμε μόνο, μπορούμε να δούμε την ελπίδα, διαφορετικά ξανά και ξανά οδοιπόροι θα βαδίσουμε στα Σούσα.
Ας δούμε λοιπόν τους μύθους και τις πραγματικότητες, που δύναται να καταλογίσουν ευθύνες, για τη διαιώνιση του status quo:
- Στο μέτωπο της κοινωνίας που με μετριοπάθεια και ρεαλισμό αντιμετωπίζει την επανένωση της πατρίδας μας ως ένα έντιμο και λειτουργικό συμβιβασμό, αποτύχαμε για χρόνια να επεξηγήσουμε το όραμα και το περιεχόμενο της λύσης, που η πολιτική μας ηγεσία συζητά ήδη από το 1977. Γαλουχήσαμε γενιές ολόκληρες με το σύνθημα τα σύνορα μας είναι στην Κερύνεια. Για τους πολιτικούς μας βέβαια η λεπτομέρεια είναι πως ανέκαθεν το σύνθημα βρισκόταν σε εισαγωγικά, αφού σχηματοποιούσε κάτι πολύ διαφορετικό από ότι στον υπόλοιπο λαό. Το καθαρτήριο του 2004 αποκάλυψε την πραγματικότητα όταν πλέον ήταν αργά.
- Υπάρχουν απορριπτικοί; Φυσικά! Έχουν στηθεί καριέρες ολόκληρες στη μη λύση, του κυπριακού ζητήματος. Καθόλου τυχαίος δεν είναι ούτε ο ξεσηκωμός που επικρατεί μεταξύ τους, για το ποίος θα ηγηθεί στη συγκεκριμένη πολιτική πλατφόρμα. Πλατφόρμα που υπάρχει πριν καν παρουσιαστεί το όποιο σχέδιο λύσης. Όπως, τυχαία δεν είναι ούτε και η χρονική συγκηρία που πολιτικά κόμματα διαχώρισαν τη θέση τους από τη μορφή λύσης, την οποία από το 1977 έχουμε επιβεβαιώσει 7 φορές, με το κόμμα τους, να μετέχει στις πλείστες κυβερνήσεις που το υιοθέτησαν.
- Η κοινωνία του φόβου. Η πολιτική φιλοσοφία, τείνει να χαρακτηρίζει το μεγαλύτερο μέρος των πολιτικών πράξεων του ατόμου, ως συντηρητικές. Θεώρηση που αντιμετωπίζει την ανθρώπινη πράξη στη λογική της αδυναμίας του να επιλέξει κάτι που αλλάζει με τρόπο αβέβαιο το παρόν του. Όσο λοιπόν αδυνατούμε να εξηγήσουμε με επιχειρήματα την ανάγκη εξεύρεσης λύσης, θεωρώντας αυτονόητο πως όλοι θέλουν λύση, τότε το κίνημα αυτό θα κινητοποιείται από τα φοβικά του σύνδρομα.
Εν κατακλείδι, η ιστορία μας παρατηρεί. Απαιτεί από εμάς να την αντιμετωπίσουμε όπως ο μεγάλος Κύπριος ποιητής Κώστας Μόντης:
Σαν τις σκουριές των πανάρχαιων μεταλλείων
Που επανερχόμαστε τεχνικώτεροι
Και τις εκμεταλλευόμαστε ξανά.
Να αντιληφθούμε πως η επανενωμένη Κύπρος είναι το σπίτι μας. Και αν το σπίτι μας έχει προβλήματα, στο χέρι μας είναι να τα διορθώσουμε. Και αν στην πορεία η ελπίδα και η προοπτική έχουν απογοητευτεί, στο χέρι μας είναι να τις κερδίσουμε ξανά. Καλή επιτυχία Κύπρος.
Πέτρος Δημητρίου
Πρόεδρος ΝΕΔΗΣΥ
Απόφοιτος Τμήματος Πολιτικών
Επιστημών Πανεπ. Κύπρου