Η 20η Ιουνίου είναι η μέρα που τιμάμε παγκοσμίως τους πρόσφυγες, τους ανθρώπους που έχασαν τα σπίτια τους, που ξεριζώθηκαν από τα πατρικά τους εξαιτίας ενός βάναυσου φρικτού πολέμου ή διότι έπρεπε να επιβιώσουν οικονομικά σε άλλη ευκατάστατη οικονομικά αναπτυγμένη χώρα.

Η προσφυγιά, στο δικό μας τον λαό είναι πολύ καλά γνωστή και  αποτελεί ζήτημα καθ’ όλα εύκολο στην αντιμετώπιση του. Οι ΟΗΕ και Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο οφείλουν να βρουν τους τρόπους, προκειμένου η ζωή των ανθρώπων αυτών, οι οποίοι χάνουν τα πάντα και ξεκινούν από το μηδέν, να μπορέσουν να συνεχίσουν έχοντας τουλάχιστον τα βασικά, με ίσα δικαιώματα και κυρίως ίσες ευκαιρίες. Η δυσκολία φυσικά έγκειται όχι μόνο στην επανεκκίνηση της καθημερινότητας τους, με όρους αξιοπρεπείς και βιώσιμους μα και στις τόσες θύμισες, που πάντα θα κουβαλά μαζί του ο πρόσφυγας, ως αναπόστατο κομμάτι της ζωής και της ιστορίας του.

Η Κύπρος, η χώρα μας,  41 χρόνια μετά το βάναυσο πόλεμο του 1974, γνωρίζει καλά τι σημαίνει ξεσπιτωμός και προσφυγιά. Εμείς η νέα γενιά, η γενιά που δεν έζησε τον πόλεμο μα ζει την προσφυγιά, οφείλουμε να σχεδιάσουμε τη νέα αυγή του τόπου μας, κάνοντας ότι είναι απαραίτητο, προκειμένου να επιστρέψουν οι πρόσφυγες στα σπίτια τους, αλλά κυρίως για να μη χρειαστεί να ζήσει κανένας άλλος συμπατριώτης μας πρόσφυγας στον ίδιο του τόπο.

Ας παραδειγματιστούμε με τα λάθη του παρελθόντος και ας ευχηθούμε τα όσα θα πράξουμε στο μέλλον, να μην αφήσουμε να υπάρχουν άλλες ομάδες στον κόσμο προσφύγων.