Ανήκω ευτυχώς στη γενιά εκείνη που έμαθε να λέει τα πράγματα με το όνομα τους. Έχω τη τύχη δε να ανήκω στην πολιτική οικογένεια εκείνη που η κριτική δεν είναι απλά ανεκτή αλλά επιζητείται. Οικογένεια στην οποία δεν μπήκα ούτε για να πάρω αλλά ούτε και για να δώσω. Δεν κατέχω εξάλλου την απόλυτη αλήθεια για να ισχυριστώ πως ότι πω ή πράξω δίνει απαραίτητα κάτι. Στην πολιτική μένω και θα παραμείνω όσο πιστεύω πως έχω κάτι να αλλάξω, ελπίζοντας να μην με αλλάξει το σύστημα. Και αυτό γιατί αντιλαμβάνομαι την πολιτική διεργασία ως πράξη αμφίδρομη. Που χρειάζεται τη συμμετοχή όλων για να προοδεύσει. Είχα επίσης την τύχη να μεγαλώσω σε ένα περιβάλλον που πριν δεχτεί τη δική μου κριτική απαιτούσε να κάνω αυτοκριτική. Αυτό κάνω και σήμερα.
Σύντομα ο Δημοκρατικός Συναγερμός, θα συμπληρώσει 40 χρόνια πολιτικής ιστορίας. Διάστημα αρκετό για να κριθεί το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Έχει βρεθεί στην εξουσία, έχει αλλάξει προέδρους, έχει ακόμη τοποθετηθεί και σε απόσταση με τη βάση του, θέλοντας να την σπρώξει σε μια άλλη κατεύθυνση. Ικανοποιεί λοιπόν όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που θέτει η πολιτική επιστήμη για να τον κρίνει μεθοδολογικά.
Ξεπερνώντας τα πρώτα χρόνια ίδρυσης του και τις δυσκολίες καθορισμού του ως πολιτική παράταξη που ήρθε για να μείνει, ο Δημοκρατικός Συναγερμός οφείλει να επιδιώξει και να κάνει κτήμα του την πολιτική του φιλοσοφία. Εκεί εδράζονται τα σοβαρά πολιτικά κόμματα που έχουν κάτι να πουν και δεν λειτουργούν συμφεροντολογικά, όπως λόγου χάρη στη βάση του Κυπριακού προβλήματος, που στάθηκε επωφελής για πολλούς πολιτικούς και για άλλα τόσα συμφέροντα. Να μιλήσει παραγωγικά και με ορθολογισμό. Να ηγηθεί των καταστάσεων και όχι να τις ακολουθεί. Να σχεδιάσει να τολμήσει και να συγκρουστεί αν χρειαστεί για να αλλάξει ότι χρειάζεται. Και όλα αυτά να τα ξεκινήσει από το δικό του κόμμα.
Η ηγεσία του Δημοκρατικού Συναγερμού και ο πρόεδρος του συγκεκριμένα, έχουν αποφέρει ποιοτικά χαρακτηριστικά, από διάφορες μετρήσεις για το κόμμα. Μα η ηγεσία χρειάζεται και σταθερούς συνοδοιπόρους. Άτομα που μπορούν να δουν το ίδιο με αυτούς δάσος και όχι ο καθείς το δικό του δέντρο. Παρά λοιπόν τα όσα το τελευταίο διάστημα έχουν δει το φως της δημοσιότητας και αγκιστρώνουν τόσο την παράταξη όσο και την ηγεσία σε παρωχημένες τακτικές, ο Δημοκρατικός Συναγερμός έχει την ευκαιρία να συμπληρώσει την ηγεσία του με άξιους παραστάτες. Εξάλλου ένα πολιτικό σχηματισμό οφείλουμε να τον κρίνουμε στη βάση των επιλογών και της πολιτικής που εφαρμόζει η ηγεσία του. Φρονώ λοιπόν πως και επάναγκες αλλά και προς το όφελος της παράταξης θα είναι να κατανοήσουμε και σύντομα μάλιστα, πως άλλο το κόμμα προσωπικοτήτων της κοινοβουλευτικής ομάδας και άλλο το πολυσυλλεκτικό κόμμα που μπορεί να αγκαλιάσει το σύνολο της κοινωνίας. Απευθυνόμενο σε αυτό όμως με πολιτικές και όχι πυροτεχνήματα. Εκεί είναι και η διαφορά.
Σε μια κυβέρνηση κοινοβουλευτικής μειοψηφίας, δεν ακούστηκε ποτέ από τον ΔΗΣΥ, που μετρά τα δικά του λάθη και παραλείψεις, η αιτίαση περί κυβερνώσας βουλής. Το μνημόνιο στην Ελλάδα έφερε σε 5 χρόνια την αλλαγή 5 πρωθυπουργών (και 2 υπηρεσιακών) που εκλέγονταν με κοινοβουλευτική πλειοψηφία που κατέληγε σε μειοψηφία, με αποτέλεσμα την εξαθλίωση της χώρας. Η Κύπρος σε 3,5 χρόνια εξέρχεται του μνημονίου με την πλειοψηφία των ορθολογικών δρώντων στην βουλή και εισέρχεται ταυτόχρονα σε τροχιά εξελίξεων στο Κυπριακό με τη στήριξη των ορθολογικά δρώντων στο εθνικό ζήτημα. Δεν μπορεί λοιπόν την πρωτιά στην πράξη ή στα ποιοτικά χαρακτηριστικά που καθορίζουν την παράταξη σήμερα, ακόμη και την φερόμενη άνοδο του κόμματος εκλογικά, το όποιο μάλιστα κυβερνά και αναγκάζεται να πάρει πολύ δύσκολες αποφάσεις, όπως καταγράφεται από όλες τις μετρήσεις, να την περιχαρακώνουμε σε πουλιά, τροχονόμους, μεταθέσεις και φωτογραφικά στιγμιότυπα.
Πέτρος Δημητρίου
Πρόεδρος ΝΕΔΗΣΥ
Απόφοιτος Τμήματος Πολιτικών
Επιστημών Πανεπ. Κύπρου