Μια ηγεσία είναι σημαντικό να ατενίζει το συχνά θολό τοπίο των προβλημάτων που έχει απέναντι της με διορατικότητα. Πρέπει να αντιμετωπίζεις την δυσκολία, λέει ο Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, «…με το κεφάλι ψηλά, ακόμα και όταν όλοι γύρω σου δειλιάζουν». Με αυτό ακριβώς το σεμνό τρόπο, την αντίληψη ότι τα δύσκολα παρέρχονται και την καταιγίδα διαδέχεται η καλοκαιρία, έχει αντιμετωπίσει τα τελευταία δυόμισι χρόνια η ηγεσία του ΔΗΣΥ, που έπεσε στους ώμους της το βάρος να στηρίξει τις σκληρές αποφάσεις για τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η Κύπρος. Συνοδοιπόροι υπήρξαν πολλοί, κάποιοι σταθεροί, άλλοι ευκαιριακοί. Το κυριότερο μάθημα όμως είναι η ανάγκη, ενίοτε, η κάθε ηγεσία να αφουγκράζεται τον φόβο των όσων βρίσκονται γύρω της αλλά να αντιλαμβάνεται και τις ανησυχίες των πολιτών.
Ο φόβος των πολιτών, είτε πρόκειται για τις ραγδαίες εξελίξεις στην οικονομία και τις δύσκολες αποφάσεις του 2013 ή την ανάγκη για ενημέρωση του αναφορικά με τις κινήσεις που γίνονται στο Κυπριακό, είναι πολλές φορές ο καθοριστικός παράγοντας για τις επιλογές. Η ηγεσία πρέπει να αφουγκράζεται τον παφλασμό του φόβου που κτυπά όπως το κύμα στα βράχια – δεν πρέπει να ξεχνάς ακόμη και τα βράχια σιγά σιγά διαβρώνονται… Πρέπει να ακούει λοιπόν τις ανησυχίες, να εξετάζει τους φόβους αν είναι βάσιμοι να αναζητά λύσεις, να διασκεδάζει την όποια αβάσιμη έγνοια. Δεν μπορεί να πιαστεί από τον φόβο, να αφεθεί να τυφλωθεί από την θολότητα του τοπίου και να απορρίψει την διορατικότητα. Ο φόβος λοιπόν πρέπει να είναι οδηγός αν αυτός στέκει σε γερά θεμέλια, να μπαίνουν αναχώματα και να τον αναχαιτίζουν. Οι ανησυχίες που προέκυψαν από τις ραγδαίες αλλαγές στο οικονομικό σκηνικό και τους κινδύνους που αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν τα νοικοκυριά ή η λογική αγωνία για το αύριο της λύσης και την αβεβαιότητα που μπορεί αυτή να σημαίνει είναι βάσιμες αιτίες ανησυχίας, ο μηδενισμός της προσπάθειας που έγινε και γίνεται για βελτίωση των συνθηκών και οι ακραίες πατριωτικές κραυγές που δεν κρύβουν το μίσος για το διαφορετικό, είναι οι σειρήνες στις οποίες η ηγεσία πρέπει να κωφεύει.
Η ηγεσία του ΔΗΣΥ κατάφερε να είναι (και αυτό επιβεβαιώνεται στις μετρήσεις) φορέας φρέσκων ιδεών ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές των τελευταίων ετών. Κράτησε το κεφάλι ψηλά όταν όλοι γύρω δείλιαζαν με δέος μπρος στο ανυπέρβλητο των εμποδίων. Αφουγκράστηκε πρώτη και έδωσε ελπίδα με την αποφασιστικότητα με την οποία στάθηκε ενώπιων των δυσκολιών. Είτε επρόκειτο για την προώθηση των δύσκολων νομοσχεδίων που απαιτούνταν γα την εκπλήρωση των υποχρεώσεων της χώρας μας ώστε να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη και η αξιοπιστία της ή ακόμη για να δώσει τις απαντήσεις εκείνες αναφορικά με τα πολλά ερωτήματα γύρω από το Κυπριακό. Με αυτοκριτική για τα λάθη, τις παραλείψεις, τις αντεγκλήσεις και την ασυνέπεια του πολιτικού προσωπικού (ευρύτερα αλλά και του …δικού του), ο ΔΗΣΥ φροντίζει καθημερινά να διασκεδάζει τις ανυπόστατες φοβίες. Την ίδια στιγμή κτίζει τις συμμαχίες εκείνες που απαιτούνται για παραμείνει η χώρα μας σταθερά στην πορεία της για εξορθολογισμό. Μερικές εβδομάδες πριν έγγραφα για την μαεστρία της πολυμήχανης ηγεσίας και του ίδιου του προέδρου του ΔΗΣΥ που οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν:
Με φοβερή μαεστρία, με όλα τα δεδομένα εναντίον της η ηγεσία του ΔΗΣΥ πετυχαίνει, μια μετά την άλλη, να εγκρίνονται σημαντικές μεταρρυθμίσεις που διασφαλίζουν την πολύτιμη σταθερότητα αλλά και αξιοπιστία για την πατρίδα μας. Ο ηγετικός ρόλος του ΔΗΣΥ, που ως κυβερνών κόμμα δεν θα ανέμενε κανείς να είναι και διαφορετικός, ο οποίος όμως μέσα από ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες σήκωσε το βάρος της ευθύνης αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος. Είτε με συνέπεια είτε ακόμη και ευκαιριακά οι πολιτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης, στο κοινοβούλιο έχουν σε πολλές περιπτώσεις στηρίξει τα συγκεκριμένα κυβερνητικά-νομοσχέδια.
Υστερόγραφο: Αφιερώνω το ποίημα του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ “If-” σε όλους τους φερέλπιδες πολιτικούς.
Θεόδουλος Ιωάννου
Αντιπρόεδρος ΝΕΔΗΣΥ