Το 2016 μας βρίσκει ξανά με μια πατρίδα μοιρασμένη, με μια κοινωνία με αρκετά προβλήματα, αλλά και με μια νεολαία υποτιμημένη και απαξιωμένη από τις μεγαλύτερες γενιές. Ίσως γιατί δεν ζήσαμε την επανάσταση, ίσως γιατί δεν βιώσαμε τον πόλεμο, την εισβολή και την προσφυγιά, ίσως γιατί οι καταστάσεις δεν μας άφησαν ακόμα να αυτοδημιουργηθούμε, αλλά κυρίως διότι ακόμα να πάρουμε ως νέα γενιά την κατάσταση στα χέρια μας. Ψυχογραφώντας την κυπριακή κοινωνία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, μπορούμε να εξάγουμε πολλά συμπεράσματα, όπως για παράδειγμα την αποχαύνωση μιας τεράστιας μερίδας της νεολαίας και τη δραματική απόκλιση της με την πραγματικότητα.
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποτελούν ευλογία, αφού μας παρέχουν την ευχέρεια να δικτυωνόμαστε κοινωνικά, να κρατάμε επαφή με φίλους, να ενημερωνόμαστε για διάφορα θέματα, ακόμα και να ερχόμαστε σε επαφή με την αντίθετη άποψη για οτιδήποτε. Όμως, όπως κάτι είναι ευλογία, συνάμα μπορεί να αποβεί και κατάρα. Κατάρα, γιατί απλά έχουμε γίνει έρμαιο των “likes” και των “comments” και ρυθμίζουμε την ζωή μας ανάλογα με αυτά. Ζούμε για την στιγμή που θα ανεβάσουμε τη φωτογραφία μας στο “facebook” περιμένοντας τις αντιδράσεις των διαδικτυακών μας φίλων, ενώ παράλληλα φροντίζουμε να ξέρουν όλοι τι κάνουμε ανά πάσα στιγμή: που πήγαμε και που θα πάμε, την ίδια στιγμή που παραπονούμαστε ότι η Κύπρος είναι πολύ μικρή και τίποτα δεν μένει κρυφό. Έχουμε ανάγει τον καθρέφτη του μπάνιου μας στο μεγαλύτερο φωτογραφικό στούντιο που υπάρχει και έχουμε ανακαλύψει τις καλύτερες εφαρμογές για ρετουσάρισμα. Το φαγητό μας πάντα είναι σε πρώτη θέα ενώ φροντίζουμε να βάζουμε πάντα φωτογραφίες με ακριβά αυτοκίνητα, ρούχα, ξενοδοχεία κλπ, την ίδια στιγμή που παραπονούμαστε για την κρίση και την ανεργία. Και ξέρετε ποιο είναι το ανησυχητικό; Ότι το κάνουν και αυτοί που κατηγορούν τους άλλους ότι το κάνουν!
Τα σχόλια όπως “θεά” δεν απουσιάζουν ποτέ από φωτογραφίες, ενώ συχνά κάνουν την εμφάνιση τους αποφθέγματα μεγάλων φιλοσόφων της ιστορίας, που αμφιβάλλω εάν οι αναδημοσιευτές τους έχουν μπει στον κόπο να αναζητήσουν για πιο λόγο έχουν ειπωθεί τα συγκεκριμένα λόγια. Συναρπαστικό όμως είναι το γεγονός ότι έχουμε εμμονή να γράφουμε μακροσκελή κείμενα στα αγγλικά, λες και πρόκειται αυτά να αποτελέσουν μέρος του βιογραφικού μας, πάντα σε μια προσπάθεια κοινωνικής αναγνώρισης. Έχουμε αφήσει τους εαυτούς μας να προσεγγίζουν επιφανειακά τα πάντα, χρησιμοποιώντας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στην προσπάθειά μας να δημιουργήσουμε μια επίπλαστη εικόνα ούτως ώστε να γίνουμε αρεστοί στους υπόλοιπους, χωρίς πραγματικά να είμαστε ο εαυτός μας. Ο Νάρκισσος πάντως, σε κάποια γωνιά, θα τρίβει τα χέρια του για τους άξιους συνεχιστές του.
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποτελούν και μια σύγχρονη “εκκλησία του δήμου” αφού ο καθένας έχει το βήμα και μπορεί δημοκρατικά να πει την άποψη του για ο,τιδήποτε. Αγαπημένα θέματα το ποδόσφαιρο και η αγάπη για τα ζώα και τα παιδάκια. Επίσης, μια τεράστια μερίδα κόσμου έχει αναγάγει τα ΜΚΔ σε χώρο παραπόνων, μηδενισμού και απαξίωσης της πολιτικής σκηνής του τόπου που κάποτε αγγίζει τα όρια του κανιβαλισμού. Βεβαίως, ανάλογα με την επικαιρότητα ξεφυτρώνουν οικονομολόγοι, συνταγματολόγοι, ειδικοί για το Κυπριακό, για το φυσικό αέριο, για τον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη και για ό,τι άλλο είναι στη μόδα. Τοποθετούνται με φανατισμό αλλά και με ημιμάθεια και μόλις αντιληφθούν (ελπίζουμε ότι το αντιλαμβάνονται) ότι τόσο καιρό έκαναν λάθος με αυτά που έγραφαν, και ότι οι εξελίξεις τους έχουν προσπεράσει, εξαφανίζονται επιστρέφοντας πίσω στην “selfie”με το φαγητό τους και τα 77 “likes”, που τους επιτρέπει να κοιμούνται ήσυχοι. Οι περισσότεροι δε, συνεχίζουν να κρατάνε μία εχθρική στάση απέναντι σε αυτούς που στο τέλος δικαιώθηκαν με αυτά που έλεγαν στα επί μέρους ζητήματα, και ενώ συνεχίζουν να κατηγορούν ακατάπαυστα τους πολιτικούς, οι ίδιοι διεκδικούν το αλάθητο. Όσο για αυτούς που ζουν μέσα στις θεωρίες συνομωσίας και παραθέτουν τις προφητείες του Παίσιου και αναμένουν από τον Ορθόδοξο Πούτιν να κατασπαράξει την Τουρκία, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.
Αυτοί είμαστε! Η γενιά των ΜΚΔ που κτίζει ένα ψεύτικο κόσμο και προσπαθεί να ζήσει μέσα σε αυτόν. Δεν μας νοιάζει τι έχει να πει ο άλλος αλλά μας νοιάζει πώς φαίνεται και τι εικόνα βγάζει. Αυτό άλλωστε είναι και το κριτήριο που ψηφίζει η πλειοψηφία, για να έρχεται μετά να μηδενίζει το πολιτικό σύστημα που αυτή δημιουργεί με τις ψήφους της. Και βέβαια δεν σταματά εκεί, αλλά συνεχίζει με το να κατηγορεί και να μηδενίζει αυτούς που ασχολούνται με τα κοινά την ίδια ώρα που επικρατούν ημιμαθείς απόψεις για τα πάντα και αλλεργία στην παραδοχή των λαθών.
Σκοπός του παρόντος άρθρου όμως δεν είναι να μεταφέρει απαισιόδοξα μηνύματα. Αναντίλεκτα, υπάρχει ελπίδα για τη γενιά μας, φτάνει να παρασύρει ο ένας τον άλλο. Όσο πιο γρήγορα συνέλθουμε, τόσο πιο γρήγορα θα βοηθήσουμε τον τόπο μας να προοδεύσει. Για να γίνει όμως αυτό πραγματικότητα, πρέπει να απαλλαγούμε από τα σύνδρομα του μικρόκοσμου των ΜΚΔ και να συνειδητοποιήσουμε ότι η αλήθεια είναι εκεί έξω. Να δώσουμε ευκαιρία σε νέους ανθρώπους, να τους ακούσουμε και να απαιτήσουμε να μας ακούν, όχι με μία ανάρτηση στο twitter αλλά πρόσωπο με πρόσωπο. Η γενιά που μπορεί να αλλάξει τα πράματα και να φέρει την λύτρωση στην πατρίδα μας είναι η δική μας, φτάνει να ξυπνήσουμε από το λήθαργο του επίπλαστου κόσμου που μόνοι μας δημιουργήσαμε και να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις. Ας αποδείξουμε ότι η κοινωνία μπορεί να βασιστεί πάνω μας και ας γίνουμε πιο ενεργοί πολίτες.
Ας βγάλουμε μια “selfie” με την πραγματικότητα!
Γιώργος Παναγιώτου
Αν. Πρόεδρος ΝΕΔΗΣΥ
Απόφοιτός Πολιτικών Επιστήμων και Πολιτικής Επικοινωνίας
Μετ. Διεθνείς Σχέσεις