Σίγουρα όχι γιατί αποτελώ την ελπίδα της νέας γενιάς. Ούτε βέβαια γιατί οι πλάτες μου μπορούν να χωρέσουν την ανάγκη του τόπου για αλλαγή. Δεν μπορώ να κουβαλήσω αυτό το φορτίο. Εξάλλου έχω πολύ μικρές πλάτες για κάτι τέτοιο. Πώς όμως μπορώ να φωνάξω παρόν στην προσπάθεια όλων όσων αρνούνται να μεγαλώσουν και εξακολουθούν να ονειρεύονται; Σε όσους μετά από τόσα κτυπήματα βρίσκουν το κουράγιο να σταθούν ξανά στα πόδια τους; Και ζηλεύω. Δεν το κρύβω. Ο όμορφος αγώνα τους, να αλλάξουν την πολιτική, είναι και η μεγαλύτερη τους παρακαταθήκη. Για αυτό θα είμαι εκεί. Ένας ακόμη ρομαντικός κυνηγός του ονείρου.
Δεν αναζητώ την ευλογία σου φίλε. Ούτε και την ψήφο σου φίλη. Θέλω μόνο μαζί να δώσουμε τη μάχη για να επαναφέρουμε την χαμένη αξιοπιστία της πολιτικής. Να μην επιβεβαιώσουμε την προαιώνια κατάρα του κάθε γενιά και χειρότερα. Η πολιτικοί και η πολιτική σήμερα, δεν είναι φερέγγυοι. Πώς να είναι άλλωστε όταν αντί να κατευθύνεται από την ορθή λογική επιταγή που η επιστήμη της ορίζει, ασκείται στη βάση ανέξοδου λαϊκισμού και ψηφοθηρικών πυροτεχνημάτων. Όταν αντί να ορίζεται και να καθορίζεται από όρους και συνθήκες που να παρέχουν την ύψιστη υπηρεσία στην κοινωνία μας, θωπεύεται προκειμένου να αποτελέσει ακούσια συνοδό των μικρών και ματαιόδοξων πρακτικών της πολιτικής ενάσκησης. Όταν αντί να κρίνεται και από το έργο και από το αποτέλεσμα του νομοθέτη, ικανοποιείται στα λίγα. Στις χειραψίες, τα μνημόσυνα και στα στεφάνια.
Δεν είναι η μάχη του νέου με το παλιό. Δεν είναι οι νεαρότεροι καλύτεροι από τους παλαιότερους. Δεν είναι θέμα ρατσισμού για να μετράω στη βάση της χρονολογίας που αναγράφεται στην ταυτότητα. Είναι όμως σύγκρουση μεταξύ δύο κόσμων. Είναι η πρόοδος που τείνει να γεννηθεί. Και είμαι έτοιμος να αντέξω την οδύνη αυτού του νέου τοκετού. Να κτυπήσω το κεφάλι μου στα σίδερα, χωρίς να έχω ψευδαισθήσεις, ξέροντας πως πολλές φορές θα το σπάσω, μα κάποτε και τα σίδερα θα ανοίξουν. Να φωνάξω σε εσένα που ψάχνεις να βρεις νεολαία σε μνημόσυνα και μεταξύ στεφάνων, πως έχασες την πελατεία σου και μην τολμήσεις να μιλήσεις για σεβασμό και χρέος. Αυτό δεν το μετράμε εξάλλου στα μεγάλα λόγια και στα λουλλουδικά, με πράξεις το μετράμε την επόμενη μέρα. Ίσως δε να μπορέσεις να βρεις την νεολαία των ονείρων σου λίγα μέτρα πιο πέρα. Παραταγμένη και στα μαύρα. Είναι αυτά τα μυαλά που μαυροφόρεσαν ολόκληρη την πατρίδα μας. Ίσως εκεί και να ανήκεις. Εμείς γυρίσαμε σελίδα. Τις θεωρίες λοιπόν για χαμένες γενιές και λειψές νεοφανείς ιδεολογίες, μην τις ψάξεις στη ΝΕΔΗΣΥ. Εμείς και ξέρουμε που πάμε και εκεί πηγαίνουμε.
Αβοήθητος στο δικό μου παραλήρημα ειλικρίνειας, δεν γουστάρω να μιλήσω για άλλα κόμματα. Η δική μου μάχη είναι εντός του Δημοκρατικού Συναγερμού. Εκεί που η πιο δικαιωμένη ιδεολογία της παγκόσμιας ιστορίας, οφείλει να συναντήσει την αποστολή του κόμματος. Να γίνει ένα με αυτό. Να το κατευθύνει. Να το δικαιώσει. Και έχουμε πολλά να αλλάξουμε. Μέχρι το νέο να πλαισιώσει το παλιό. Μέχρι που η ηγεσία που έσωσε τον τόπο από την οικονομική καταστροφή και κράτησε την ελπίδα στο κυπριακό ζωντανή να βρει άξιους παραστάτες. Μέχρι που θα έχουμε όλοι να αφηγηθούμε στις κόρες μας, μια ιστορία περηφάνειας χωρίς το ναι μεν αλλά… μέχρι που πραγματικό κριτήριο δεν θα είναι οι απειλές, που σβήνουν με ένα χάδεμα ή η αρεστότητα της παρανομίας μας, για την οποία και ακολούθως θα κομπάζουμε.
Η δική μου υποψηφιότητα λοιπόν δεν είναι μοναδική. Δεν θα έχει αριθμό στο ψηφοδέλτιο και δεν θα κυκλοφορήσει επώνυμα. Θα την βρεις δίπλα από κάθε νέο με αυτά τα μυαλά, αλλά και στο πλευρό κάθε ασπρομάλλη ή φαλακρού, της μέσης ή σε περασμένη ηλικία, παγερά αδιάφορο με αφήνει εξάλλου, που σκέφτεται και ενεργεί όμως έχοντας καταλάβει τι θα πει πρόοδος. Συνασπισμένος με όσους ενοχλούν τις λέξεις, όταν έχουν κάτι να πουν. Ανεξαρτήτως κόστους και με διάθεση να πιστέψω στην ομορφιά των ονείρων μου, ξέρω πως αυτή τη μάχη δεν θα την κερδίσω ολότελα, μα τουλάχιστον θα προσπαθήσω!
Πέτρος Δημητρίου
Πρόεδρος ΝΕΔΗΣΥ
Απόφοιτος Τμήματος Πολιτικών
Επιστημών Πανεπ. Κύπρου