Η Διασύνδεση των Πανεπιστημίων με την αγορά εργασίας: ο επιχειρηματικός κόσμος και η εισδοχή των νέων επιστημόνων στο επάγγελμα

Η «νομοτελειακή» εξέλιξη του ατόμου την κυπριακή κοινωνία: στο Δημοτικό ρωτάνε τα μικρά παιδιά «τι θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν». Στο Γυμνάσιο αυτά τα παιδιά καλούνται να προετοιμαστούν για το Λύκειο. Στο Λύκειο, αυτοί οι έφηβοι πρέπει να ακολουθήσουν την κατεύθυνση που θα τους οδηγήσει στο μονοπάτι των σπουδών τους, που εν τέλει θα καταλήξει στο επάγγελμα με το οποίο ως ενήλικες επέλεξαν να καταπιαστούν για όλη την υπόλοιπη ζωή τους. Καθένας με τις δικές του ικανότητες και προσδοκίες. Σημασία έχει να πάρουν τη σωστή απόφαση. Κι όταν λοιπόν οδηγηθούν στον πολυπόθητο πανεπιστημιακό χώρο, φοιτητές πια, να εφοπλιστούν με τη γνώση και τα εχέγγυα που θα συμβάλουν στην ακαδημαϊκή αλλά και στην επαγγελματική τους κατάρτιση. Όταν αποφοιτήσουν, να αναζητήσουν εργασία, σε ένα κορεσμένο κλάδο επαγγέλματος που απαιτεί εμπειρία εργασίας.

Αναφορικά με την ακαδημαϊκή κατάρτιση, αναντίρρητα το Πανεπιστήμιο παρέχει την πρώτη ύλη που θα δημιουργήσει το γνωσιολογικό υπόβαθρο του φοιτητή. Ωστόσο, το ζήτημα είναι ο τρόπος με τον οποίο αυτή η ακαδημαϊκή γνώση μετουσιώνεται σε ικανότητα πρακτικής εξάσκησης. Γιατί όλοι, ανεξαιρέτως, έχουμε βιώσει την αλλαγή στην άσκηση του επαγγέλματος, σε σχέση με την ακαδημαϊκή εκπαίδευση.

Ακριβώς στο σημείο αυτό εντοπίζεται η αδυναμία διασύνδεσης του επιχειρηματικού κόσμου με τα Πανεπιστήμια, έτσι ώστε οι μελλοντικοί επιστήμονες να έχουν ήδη αποκτήσει ένα επίπεδο εμπειρίας στην αγορά εργασίας και να μπορούν να «μετατοπιστούν» με μεγαλύτερη ευκολία στην αγορά. Για παράδειγμα, το Πανεπιστήμιο ως ίδρυμα που ενδιαφέρεται για την επαγγελματική αποκατάσταση των φοιτητών του (βλέπε βρετανικά Πανεπιστήμια), να τοποθετεί φοιτητές σε θέσεις εργασίας ιδιωτών, ώστε να έχουν τη δυνατότητα απόκτησης επαγγελματικής εμπειρίας αλλά και εμπορικής γνώσης (commercial awareness). Εξίσου σημαντική, θα ήταν η δημιουργία μαθημάτων πρακτικής άσκησης, ως ήδη συμβαίνει σε ελλαδικά Πανεπιστήμια, ώστε αυτή η άσκηση να λειτουργεί με διττή σκοπιμότητα, αφενός ως μάθημα πιστωτικών μονάδων, αφετέρου ως αναγνωρισμένη επαγγελματική εμπειρία.

Στην ιδιαιτέρως ανταγωνιστική οικονομία του σήμερα η ακαδημαϊκή κατάρτιση δεν είναι αρκετή, καθώς η δημιουργία επαγγελματικής κουλτούρας και προετοιμασίας ή έστω προϊδεασμού των φοιτητών σε σχέση με το επάγγελμά τους είναι επιβεβλημένη. Σαφέστατα, τα κυπριακά Πανεπιστήμια χρήζουν περαιτέρω εκσυγχρονισμού στο θέμα της διασύνδεσής τους με την αγορά και αυτή ακριβώς η ανάγκη οδηγεί στις πιο πάνω προτάσεις. Άμεσες, σύγχρονες, στοχευμένες προτάσεις!


BHJ

 

 

Χριστίνα Ππεκρή

Απόφοιτος Νομικής Παν. Κύπρου