Οι πρόσφατες εξελίξεις στην παιδεία δικαιολογημένα προκαλούν ανησυχία για το τι μέλλει γενέσθαι τον Σεπτέμβριο στα σχολεία.
Η απόρριψη του αποτελέσματος της διαπραγμάτευσης με τον ΠτΔ προκαλεί την αντίδραση της κοινωνίας αφού τα μισθολογικά αλλά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα των εκπαιδευτικών όχι μόνο δεν πλήττονται αλλά ενισχύονται σε μερικές περιπτώσεις από αυτές τις συμβιβαστικές προτάσεις, όχι μόνο σε σχέση με τους μισθωτούς και συνταξιούχους του ιδιωτικού τομέα αλλά και του δημοσίου. Με αυτό τον τρόπο η κυβέρνηση απέδειξε ξεκάθαρα την πρόθεση της: καμία μείωση των δαπανών στην εκπαίδευση. Καμία μείωση των μισθών των εκπαιδευτικών, αντίθετα! Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να αμοίβονται καλά, άλλωστε τους εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας. Στο σχολείο χρειάζεται να ληφθούν μέτρα για την παραβατικότητα, μια γενναία ενίσχυση στους συνοδούς στην ειδική εκπαίδευση αλλά και ενδυνάμωση στο νηπιαγωγείο. Θέλει και στήριξη στους μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες. Για αυτό απαιτείται ο εξορθολογισμός. Μέρος του τεράστιου κονδυλίου που απορροφούν κάποιες από τις επιμέρους απαλλαγές μπορεί να διοχετεύεται σε τομές.
Η σκοπιμότητα της άρνησης είναι σαφής. Οι συνδικαλιστές δεν επιθυμούν να γίνει καν συζήτηση για εξορθολογισμό, η μεθοδολογία του διαλόγου είναι προφάσεις εν αμαρτία. Ένα βήμα παραπέρα, σε μια προσπάθεια συντήρησης αρνούνται τον διάλογο για την αξιολόγηση, γεγονός που ενοχλεί τους φιλότιμους εκπαιδευτικούς. Οι συνδικαλιστές προστατεύουν έτσι τους λίγους μέτριους σε βάρος των υπολοίπων.
Σε αυτή την πορεία της σύγκρουσης, για χάριν της σύγκρουσης και μόνον, οι συνδικαλιστές επεδίωξαν να μετατρέψουν το όλο θέμα, ανούσια, απρόκλητα και αναίτια, σε ζήτημα που αφορά τη δημόσια παιδεία στην ολότητα της. Δημιούργησαν δίπολο δημόσιας vs ιδιωτικής εκπαίδευσης χωρίς να τίθεται καν τέτοιο ζήτημα. Έγινε σκόπιμα προσπάθεια ιδεολογικοποίησης της σύγκρουσης. Η διαστρέβλωση των θέσεων έριξε λάδι στη φωτιά. Ο εκβιασμός που ακολούθησε βάζει τη σχολική χρονιά σε ομηρία.
Στην πατρίδα μας οι γονείς που δεν γράφουν τα παιδιά τους στο σχολείο διαπράττουν ποινικό αδίκημα. Η υποχρεωτική εκπαίδευση παρέχεται από το κράτος. Αυτό από μόνο του δείχνει τη διαχρονική αποδεδειγμένη πεποίθηση της πολιτείας για δημόσιο σχολείο με κρατική χρηματοδότηση. Την ίδια στιγμή όμως οι συνδικαλιστές συμπεριφέρονται ωσάν να είναι φεουδάρχες της εκπαίδευσης και ανοίγουν ή κλείνουν τα σχολεία κατά το δοκούν.
Οι συνδικαλιστές φαίνεται να παίζουν σκληρό πόκερ, με το σχολείο να βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα. Το κοινωνικό ανάστημα του εκπαιδευτικού στην πατρίδα μας είναι το πρώτο που πλήττεται. Οι πρακτικές που εφαρμόζονται από τις ηγεσίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων έφεραν αντιμέτωπο τον δάσκαλο με ολόκληρη την κοινωνία. Το κύρος του εκπαιδευτικού έχει δεχθεί ανεπανόρθωτη ζημιά από την ίδια την προσβλητική συμπεριφορά των συνδικαλιστών που εκπροσωπούν τους διδασκάλους του τόπου. Ποτέ άλλοτε, ακόμη και πριν την ανεξαρτησία, δεν υπονομεύτηκε ή αμφισβητήθηκε τόσο το λειτούργημα αυτό και μάλιστα από τους ίδιους τους λειτουργούς της παιδείας.
Η Νεολαία του Δημοκρατικού Συναγερμού θεωρεί ότι οι μαθητές και οι ανάγκες τούς θα πρέπει να βρίσκονται στο “πρώτο θρανίο” και όχι οι συνδικαλιστές. Ως εκ τούτου τα κλειστά σχολεία είναι μια κατάσταση απαράδεκτη όσο και η μόλυνση της μάθησης με το δηλητήριο μιας στείρας συνδικαλιστικής δράσης, που βάζει σε δεινή θέση τους μαθητές.
