Είμαι νέος, παρεμβαίνω, συμμετέχω, διαμορφώνω
Το 1887 ο Νίτσε έγραφε για τον ευρωπαϊκό μηδενισμό: «Αυτό που σας αφηγούμαι, είναι η ιστορία των επόμενων δύο αιώνων. Περιγράφω αυτό που έρχεται, αυτό που δεν μπορεί πια να μη συμβεί: την ανάδυση του μηδενισμού». Απίστευτα ευθύβολη πρόβλεψη. Που τη συνόδευε και η απερίφραστη αιτιολόγησή της: «Ο μηδενισμός, ο πιο ανησυχητικός από τους επισκέπτες, στέκεται στο κατώφλι της πόρτας». Είναι τούτο το μηδενισμό που οι σύγχρονες κοινωνίες δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν, δεν αποτελεί σημείο των καιρών, αποτελεί μια σκληρή πραγματικότητα, ο μηδενισμός ο κοινωνικός αλλά και ο πολιτικός.
Εν μέσω οικονομικής ύφεσης έχει ριζώσει πολύ πιο έντονα ο μηδενισμός στις ζωές μας και στις συνειδήσεις μας. Γιγαντώνεται, και είναι βαθύτερο το ζήτημα ειδικά στους νέους. Είναι όμως απλά μια πρόβλεψη που επαληθεύεται; Ή μήπως είναι πολύ πιο απλό, οι σημερινοί νέοι δεν έχουν πολιτική συνείδηση; Είναι πράγματι τόσο ρηχό, ότι δηλαδή ο λόγος που οι νέοι σήμερα επιλέγουν να αποστασιοποιούνται είναι απλά και μόνο λόγω βαριεστημάρας; Σίγουρα μια τέτοια προσέγγιση θα έβγαζε πολλούς από τη δύσκολη θέση, αξίζει όμως μιας δεύτερης ανάγνωσης.
Οι νέοι σήμερα στέκουν αμήχανοι παρατηρητές, βλέπουν το μέλλον τους να παρασύρεται και αισθάνονται ανήμποροι να αντιδράσουν. Αποτελεί παραδοχή αιώνων, όταν η παρακμιακή διάλυση είναι παγιωμένο καθεστώς, η τετράγωνη λογική της δημοκρατίας δεν έχει καμιά ελπίδα αποτελεσματικότητας. Αισθάνονται σήμερα αγανάκτηση οι νέοι μας. Μας έχουν γκρεμίσει τα όνειρα κι όμως κανείς δεν αφουγκράζεται τις κραυγές αγωνίας μας. Η αδιαφορία τότε και η απαξίωση φαίνεται να είναι η μόνη λύση. Σίγουρα είναι η πιο εύκολη λύση. Εδώ είναι όμως που πρέπει να υψώσουμε το ανάστημα, να πάρουμε το μέλλον μας στα χέρια μας, να παρέμβουμε, να παλέψουμε.
Η Κυπριακή κοινωνία μοιάζει παγιδευμένη σε εφιαλτικό αδιέξοδο: οι πολίτες που κρίνουν τα κοινά με επαρκή συλλογιστική ικανότητα και διαυγή, νηφάλια σύνεση αποτελούν τη μειοψηφία. Και όταν σε μια συλλογικότητα κυριαρχεί ο πρωτογονισμός του ατομοκεντρισμού, όταν έχει χαθεί η αίσθηση του δημοσίου συμφέροντος, είναι απάτη ή αφέλεια να μιλάμε για δημοκρατία. Είναι η νεολαία που μπορεί να συμπληρώσει αυτό το κενό, να ανατρέψει τα δεδομένα. Είναι η νεολαία μας, που κουβαλά το μέλλον της πατρίδας μας στις πλάτες της που έχει τα εχέγγυα να κρίνει και να τέμνει, να παίξει το ρόλο του κοινωνικού αναμορφωτή. Πώς όμως μπορούμε ως νέοι να αποκτήσουμε φωνή; Πώς μπορούμε να παρέμβουμε;
Η ΝΕ.ΔΗ.ΣΥ. εγκαινιάζει την Ακαδημία Στελεχών της, μια διευρυμένη δεξαμενή σκέψης, σε μια λογική στρογγυλής τραπέζης, με πρώτο ζήτημα αυτόν ακριβώς τον άξονα. Συζητούμε και θέτουμε επί της ουσίας τους τρόπους εκείνους που ως νέοι μπορούμε να παρέμβουμε, πως μπορούμε να συμβάλουμε ούτως ώστε να σχεδιαστούν και να οικοδομηθούν εξ αρχής θεσμοί και λειτουργίες του κράτους. Κάποιος πρέπει να εμπνεύσει και να διεγείρει δημιουργικό οίστρο, πείσμα παραγωγικότητας, και ποιός είναι καλύτερος από τους νέους μας; Ως νέοι έχουμε χρέος, ευθύνη που μας βαραίνει. Δεν αρκεί να λέμε ότι άλλοι μας έφεραν εδώ. Ήρθε η ώρα να υψώσουμε ανάστημα, να πάρουμε τα ηνία, να αποδείξουμε ότι υπάρχει ΚΑΙ άλλος τρόπος.
Είναι πικρή διαπίστωση, έχει σιγήσει η φωνή των νέων, για να καταγγέλλει σαν κύρια πηγή κοινωνικής αδικίας, φαυλότητας, διαφθοράς (και σήμερα χρεοκοπίας) το κατεστημένο. Να ζητάει τομές και εκσυγχρονισμό, αξιοκρατία. Ενα τέτοιο αληθινά κοινωνιοκεντρικό κύμμα κοινωνικής παρέμβασης θα ταράζε για τα καλά τα νερά, θα σηματοδοτούσε την απαρχή μιας νέας εποχής, και την έχουμε ανάγκη. Λάθος;
Αξίζει ένας διάλογος πάνω σε αυτή την πρόταση, κυρίως με τους παγιδευμένους στην προκατάληψη του “χαμένου κόπου”. Δεν έχει νόημα να ψάχνουμε για μεθόδους απάθειας και αποχής, αυτές τις δοκιμάσαμε. Τώρα ήρθε η ώρα να συζητήσουμε ουσιαστικά για το πώς μπορούμε να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε, να φιλοδοξήσουμε, να τολμήσουμε.
Είναι τούτο ακριβώς που τολμά να πετύχει και να πραγματώσει η ΝΕΔΗΣΥ μέσα από την επανεκκίνηση της Ακαδημίας Πολιτικής Παρέμβασης Νέων. Δεν είναι διόλου τυχαία η επιλογή της θεματολογίας με την οποία θα ξεκινήσει η Ακαδημία: “Κοινωνική Παρέμβαση: Μέσα και δυνατότητες”. Βασική επιδίωξη είναι η εύρεση εκείνων των μεθόδων που θα ενσωματώσουν τους νέους σε πτυχές της κοινωνίας που να μην είναι απλώς παθητικοί δέκτες αλλά ενεργοί συμμετέχοντες στα καθημερινά δρώμενα του Κράτους.
“Ν’ αγαπάς την ευθύνη
να λες εγώ, εγώ μονάχος μου
θα σώσω τον κόσμο.
Αν χαθεί, εγώ θα φταίω”
Ν. Καζαντζάκης
Κ. Λετυμπιώτης
Γραμματέας Σχολής Πολιτικής
Επιμόρφωσης ΝΕΔΗΣΥ