Ο ρατσισμός υπήρξε και εξακολουθεί να είναι ένα από τα μεγαλύτερα αγκάθια της ανθρώπινης κοινωνίας. Η βίαιη συμπεριφορά είτε φραστική, είτε σωματική, ενάντια σε κάποιον συνάνθρωπό μας απλά και μόνο επειδή διαφέρει από τα στερεότυπα της κοινωνίας μας, δεν μπορεί να είναι αποδεκτή στην πολυπολιτισμική κοινωνία του 21ου αιώνα.
Οι εποχές κατά τις οποίες ο ρατσισμός ευδοκιμεί περισσότερο είναι όταν μια κοινωνία βιώνει δυσκολίες κυρίως οικονομικές και ξεσπά την οργή της ενάντια στους ανθρώπους που προέρχονται από διαφορετικές κουλτούρες. Ποιος είναι πιο κατάλληλος άλλωστε για να διατελέσει τον ρόλο του εξιλαστήριου θύματος από κάποιο που διαφέρει από τους υπόλοιπους;
Στην Κύπρο τα τελευταία χρόνια οι ενδείξεις πως τα κρούσματα ρατσισμού πληθαίνουν είναι πολλά, ίσως αυτό να είναι αποτέλεσμα της βαθιάς οικονομικής ύφεσης που βίωσε η χώρα μας. Μπορεί από την άλλη να οφείλεται στις παλαιωμένες αντιλήψεις που είναι βαθιά ριζωμένες στην κυπριακή κοινωνία.
Είναι στ’ αλήθεια λογικό να επικρατεί ρατσισμός στην Κύπρο του 21ου αιώνα; Μπορεί ένα κράτος να επιβιώσει μόνο με τους ντόπιους ανθρώπους, σε ένα παγκοσμιοποιημένο πλανήτη; Η πολυπολιτισμικότητα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της κάθε σύγχρονης κοινωνίας. Η επαφή με ανθρώπους, οι οποίοι έχουν διαφορετικές αντιλήψεις, μπορεί να προσφέρει πολλά σε διάφορους τομείς ενός κράτους. Στη χώρα μας όπου οι κάτοικοι της προέρχονται από διαφορετικές κουλτούρες και υπάρχουν μειονότητες, δεν μπορεί και δεν γίνεται πολλοί από τους συμπατριώτες μας να διακατέχονται από αισθήματα ρατσισμού και ξενοφοβίας. Είναι άλλωστε παράλογο για μια χώρα όπου πολλοί από τους κατοίκους της μετά την τουρκική εισβολή μετανάστευσαν σε χώρες όπου επικρατούσαν καλύτερες συνθήκες να αντιμετωπίζει σήμερα τους ανθρώπους οι οποίοι έρχονται στην χώρα μας νόμιμα να εργαστούν, με απαξίωση ή ακόμα και μίσος χωρίς καμιά αφορμή. Είναι εξωφρενικό το να κρίνεις τους πρόσφυγες από άλλες χώρες, αλλά και να τους θεωρείς «Τσαρλατάνους», όταν ο λαός της χώρας σου έχει βιώσει τον ξεριζωμό σε όλο το μεγαλείο και ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων της χώρας σου εξακολουθούν να είναι πρόσφυγες στο ίδιο τους τον τόπο.
Το πιο αξιοπερίεργο είναι ότι οι πλείστοι οι οποίοι διακατέχονται από αισθήματα ρατσισμού τείνουν να διατυμπανίζουν την ελληνική τους ταυτότητα. Πως μπορεί κάποιος ο οποίος δηλώνει ότι προέρχεται από τη μητέρα της δημοκρατίας και φιλοξενίας να συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο στους συνανθρώπους του, απλά και μόνο επειδή διαφέρουν από τον ίδιο;
Προσωπική μου άποψη αλλά και προτροπή μου είναι πως θα πρέπει να αποδεχόμαστε τους ανθρώπους όποιου είδους διαφορετικότητα και να εκφράζουν. Εξάλλου με τα δεδομένα που επικρατούν στις σύγχρονες κοινωνίες η συναναστροφή με διαφορετικές κουλτούρες είναι αναπόφευκτες. Εναπόκειται στον καθένα από εμάς, εάν θα επιλέξει να επωφεληθεί από αυτήν την ευκαιρία ή αν θα επιλέξει να ακολουθήσει τον δρόμο του μίσους, της ξενοφοβίας ζώντας με πεπαλαιωμένες αντιλήψεις.
Της Δήμητρας Πετρογιάννη | ΦΠΚ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ ΠΑΝ. ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ