Select Page

Μετά από ατελείωτο ποδαρόδρομο κάθησα στη στάση των λεωφορείων, κοντά στη Λήδρας, και περίμενα το μοναδικό λεωφορείο που υπήρχε για το χωριό μου.  Καθώς περίμενα και είχα μπόλικο χρόνο, άκουγα ραδιόφωνο από το κινητό μου. Έπεσα ξαφνικά σε σταθμό, στον οποίο συζητούσαν για το κυπριακό και τις προσπάθειες επίλυσης του. «Με το κυπριακό ασχολούνται ακόμη, σιγομουρμούρισα».

«Και όμως εγώ πιστεύω ότι είμαστε σε καλό δρόμο» μου είπε κάποιος που φαίνεται πως με άκουσε. Ανήσυχος, πλέον, αφού με βασάνιζε η φράση που άκουσα δε δίστασα να επανέλθω: «τι εννοείς ότι είμαστε σε καλό δρόμο; δεν βλέπεις τι γίνεται έξω στον κόσμο; δεν βλέπεις ότι οι κύπριοι μισούν τους Τούρκους; πως θα μπορέσουν να ζήσουν αυτοί όλοι αρμονικά και ειρηνικά με τα όσα αρνητικά βιώματα κουβαλούν στις ψυχές τους από το 1974;

Σχεδόν, γραφικά μου απάντησε: «εμείς δε σκοτώσαμε, εμείς δε βιάσαμε, εμείς δε λεηλατήσαμε; Δεν λέω ότι αυτοί είναι άγιοι αλλά και εμείς όλο και κάτι κάναμε». Ακούγοντας τα αυτά αντιλήφθηκα ότι είναι Ελληνοκύπριος. «O φόβος αυτός μας έφερε εδώ που μας έφερε και ακόμη μας κυριεύει». Έμεινα ανέκφραστος να σκέφτομαι, αν έχω να κάνω με τρελό.

Μα να τα ξεχάσω όλα; Nα ξεχάσω τους ήρωες μας που θυσιάστηκαν για κάποια ιδανικά; Ο γείτονας μου να είναι Τούρκος; «Ξέρω τι σκέφτεσαι, μου είπε γελώντας, «σκέφτεσαι αυτά που σκέφτονται όλοι αυτοί που δεν σκέφτονται το αύριο δεν σκέφτονται το σήμερα σκέφτονται μόνο το χθες και τους κυριεύει ο πόνος, τους κυριαρχεί το μίσος». Αν αποφασίσουμε όλοι να αλλάξουμε το «πως» και στην θέση του να βάλουμε το «γιατί όχι», για παράδειγμα γιατί όχι να μην δοκιμάσουμε γιατί όχι να μην πολεμήσουμε τους φόβους μας γιατί όχι να μην είμαστε εμείς οι νέοι πρωτοστάτες σε αυτήν τη νέα πρωτοβουλία που επιχειρήτε;

«Όταν κάνεις μια αναζήτηση στο διαδίκτυο θα δεις την έννοια του προδότη. Προδότης είναι αυτός που προδίδει, που διαπράττει προδοσία: Των συντρόφων των φίλων ή της πατρίδας. Αν μπορείς κοίταξε το φόβο κατάματα, ο φόβος θα φοβηθεί και θα φύγει» μου είπε, επικαλούμενος προφανώς τον Νίκο Καζαντζάκη.

Ένιωσα αμήχανα με τα λόγια του, γιατί ένιωθα ότι ένας άνθρωπος που δεν γνώριζα κατάφερε μέσα σε λιγα μόνο λεπτά να με προβληματίσει σε τόσο μεγάλο βαθμό.

Ίσως για πρώτη φορά να ένιωσα ότι έχω κάτι να πω και εγώ για αυτό το θέμα, να τοποθετήσω και γω το σημαντικό μου λιθαράκι σε αυτή την αιώνια και ανυπέρβλητη προσπάθεια, όπως φαντάζει, για την επίλυση του προβλήματος που ταλανίζει εδώ και χρόνια την πατρίδα μου. Σαν κάτι να με απεγκλώβισε απ΄τις ίδιες τις σκέψεις μου.

«Πρέπει να φύγω και δεν συστηθήκαμε» του είπα. «Με λένε Ασλάν, αλλά λέγε με Πέτρο άμα θες».

 

Κωνσταντίνος Γεωργίου

Πρόεδρος,

ΦΠΚ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ Παν. Λευκωσίας