Στην άσφαλτο, στο ποδόσφαιρο, στην κοινωνία, στα πάντα. Μοιάζουμε να έχουμε μόλις κατέβει από τα δέντρα και εκστασιασμένοι απολαμβάνουμε με αμετροέπεια τους δυσδιάκριτους διαχωρισμούς της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης από τη ζούγκλα της αναρχίας και του κάνω ό,τι θέλω, λες και τώρα ανακαλύψαμε τον πολιτισμό.
Με οδύνη η πραγματικότητα μας έχει καταδικάσει. Με θλίψη η ιστορία της εξέλιξης θα μας εξαφανίσει. Τι έχουμε προσθέσει στην πρόοδο για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε; Και δεν αναφέρουμε στα μεγάλα. Λες και οι απαιτήσεις επιβίωσης, μας προϋποθέτουν να ανακαλύψουμε το φάρμακο του καρκίνου ή να βρούμε πρώτοι τον πρώτο εξωγήινο πολιτισμό. Μετρώ μόνο τα μικρά και την πινελιά που προσθέσαμε στη δική μας μικρή κοινωνία.
Μοιάζουμε αβοήθητοι, να έχουμε διαβάσει σχεδόν ανάποδα τα πάντα. Σε ένα νησί που αποτελεί το 0,2% περίπου του πληθυσμού της ΕΕ, είχαμε το 2012 το 3,51% των θανατηφόρων δυστυχημάτων στην Ένωση. Εν έτη 2015, δεν μπορούμε ούτε στην λωρίδα έκτακτης ανάγκης να κάνουμε στάση. Μάλλον θα αδυνατούμε να ξεχωρίσουμε το σταματημένο από το εν κινήσει αυτοκίνητο.
Αναπτύξαμε προσφάτως και μανιωδώς επενδύουμε εκατομμύρια στις αρένες των γηπέδων. Βρήκαμε και τη μαγεία που προσφέρει το σεντόνι των Ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Φρονώ πως στόχος για το σεντόνι είναι να καλύψουμε τη γύμνια μας. Μα ξεχάσαμε το πιο βασικό. Πως το ποδόσφαιρο είναι θέαμα και πωλείται ως προϊόν. Για χρόνια παρακολουθούμε αμέτοχοι την αλητεία εκτός αλλά και εντός των γηπέδων και σχεδιάζουμε λέει την πάταξη της. Θα κάνουμε κάρτες και αυτοκόλλητα. Μα η αναβάθμιση του προϊόντος δεν εμποδίζεται από εξωαγωνιστικούς παράγοντες. Η αλητεία εξάλλου είναι κοινωνικό φαινόμενο. Το προϊόν θα ενισχυθεί με τις αποφάσεις των συναρμοδίων που από ότι φαίνεται περί άλλων τυρβάζουν. Αντί να δρουν προς τέρψη του φιλοθεάμονος κοινού προσβάλλουν και τη νοημοσύνη και την αξιοπρέπεια μας.
Ανίκανες διοικήσεις ομάδων και τάχατες ποδοσφαιριστές οπαδοί, συνεπικουρούμενοι από την αχρειότητα της ΚΟΠ και της Αστυνομίας που για χρόνια αποτυγχάνουν να εφαρμόσουν στρατηγικό σχεδιασμό, δημιουργούν σύνδρομα αλληλεξάρτησης με οπαδικά χαρακτηριστικά τάχατες ανωτερότητας κάθε φορά των οπαδών τους, πλασάροντας τους εθνικοφροσύνη και εργατιά. Βαφτίσαμε και τα φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας με οργανωμένους οπαδούς και τρέχουμε να προλάβουμε.
Βία παντού. Για τα κλειδιά του αυτοκινήτου, για μια θέση στάθμευσης. Και το αίμα ρέει, προσβάλλοντας κάθε φορά το επίπεδο της κοινωνίας μας. Δείχνοντας μας ποίοι πραγματικά είμαστε.
Βιάσαμε τη λογική για να χωρέσει στο στενό μας κεφάλι. Επιδεικνύουμε την υποτιθέμενη ανωτερότητα μας στα πάντα, απλά για να ικανοποιήσουμε το εγώ μας. Καταχρεωθήκαμε για το λόγο αυτό στις τράπεζες. Για ένα αυτοκίνητο ή ένα σπίτι που να δείχνει πως είμαστε κάποιοι άλλοι από αυτούς που πραγματικά είμαστε. Κοροϊδεύουμε τους τρομοκράτες του ISIS που περιμένουν να πεθάνουν για τις 72 παρθένες που τους περιμένουν και τις στοίβες από το πουργούρι που ετοίμασε ειδικά για αυτούς ο Μωάμεθ. Μα την ίδια ώρα εναποθέσαμε το δικό μας μέλλον στις προφητείες πατέρων που τους ερμηνεύσαμε κατά το δοκούν και στο ξανθό γένος, που μπορεί να είναι και εξωγήινιο στο τέλος!
Πέτρος Δημητρίου
Πρόεδρος ΝΕΔΗΣΥ
Απόφοιτος Τμήματος Πολιτικών
Επιστημών Πανεπ. Κύπρου