Έχουν περάσει εξήντα ολόκληρα χρόνια, από εκείνη την ιστορική Παρασκευή της 1ης Απριλίου 1955. Η αιματοβαμμένη ιστορία μας, γράφει από τότε με χρυσά γράμματα «Ε.Ο.Κ.Α. 1955-59». Το δοξασμένο αυτό κεφάλαιο της Κυπριακής Ιστορίας, αποδεικνύει περίτρανα πως τα παλληκάρια της Κύπρου, υπήρξαν άξιοι απόγονοι των Ελλήνων προγόνων τους, αφού στο ζύγιασμα της προσωπικής τους ζωής και του εθνικού συμφέροντος, τίποτε δεν είχε μεγαλύτερη αξία από την ελευθερία της πατρίδος τους. Η τόση αυταπάρνηση αλλά και η πίστη τους στα εθνικά ιδεώδη, οδήγησαν τελικά στην αποτίναξη των Άγγλων αποικιοκρατών από το νησί μας.
Ο ηρωικός και άνισος αυτός αγώνας, οδήγησε πολλούς λεβέντες της Κύπρου στην αθανασία, αφού όσοι με γενναιότητα και χωρίς δισταγμό, πέφτουν νεκροί στο βωμό της ελευθερίας, κερδίζουν μια θέση στους αθάνατους. Αποτέλεσμα του ηρωισμού τους ήταν μια Κύπρος ελεύθερη. Δυστυχώς, η ελευθερία αυτή που με τόσο κόπο και αίμα αποκτήθηκε, έμεινε μισή από τους Τούρκους νεοσουλτάνους κατακτητές, τον μαύρο Ιούλη του 1974. Θα πρέπει ως άξιοι συνεχιστές των προγόνων μας, να αντιληφθούμε πόσο αδιάντροπα, εδώ και 31 χρόνια η Τουρκία, παράνομα καρπώνεται το δικαίωμα μας στην ελευθερία. Ένα δικαίωμα αφεαυτής πολύτιμο, το οποίο καθίσταται πολυτιμότερο, αφού βάφτηκε με το αίμα των ανδρείων αγωνιστών μας.
Είναι αδιαμφισβήτητα καθήκον μας, να διεκδικήσουμε όλα όσα δικαιωματικά μας ανήκουν, με ρεαλισμό και κάθε μέσο το οποίο ανταποκρίνεται στη σημερινή πραγματικότητα. Ο ουσιαστικός διάλογος και η επιμονή στις εθνικές μας αξίες, μπορούν να αποτελέσουν πανίσχυρα όπλα στα χέρια μας. Όπως η σφεντόνα του Δαυίδ, οι τριακόσιοι του Λεωνίδα και τα παλληκάρια της Ε.Ο.Κ.Α., έτσι κι εμείς, μπορούμε να γίνουμε αναπόσπαστο μέρος της εθνικής μας απελευθέρωσης, διαποτίζοντας την κοινωνία μας, τα παιδιά μας και τις επόμενες γενιές, με τα ιδεώδη και τις αρχές, που κράτησαν αυτό το έθνος ζωντανό, εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Ο αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α. 55-59, θα πρέπει να αποτελεί για όλους εμάς, φάρο ελπίδας και να μας θυμίζει αδιαλείπτως, πως η νίκη δεν ανήκει πάντα στους ισχυρούς, αλλά σε αυτούς που με προσήλωση στους στόχους τους, αγωνίζονται μέχρι τέλους για τη διαφύλαξη των ιδανικών τους. Ας γίνει το αίμα και η θύμηση των ηρώων της Ε.Ο.ΚΑ., λόγος μη παραίτησης μας, από τους σημερινούς καθημερινούς μας αγώνες για κρατική επιβίωση. Οι πόλεμοι, δεν πραγματοποιούνται πάντα με όπλα και αντάρτες. Όμως όλων των ειδών οι αγώνες κερδίζονται δια της ιδίας οδού, με πίστη, δηλαδή, στα εθνικά ιδεώδη και την εθνική ομοψυχία. Τα πεδία μάχης των ημερών μας, είναι αναρίθμητα και για να ανταπεξέλθουμε σε αυτά, θα πρέπει να οπλιστούμε με ομοψυχία αλλά και διατήρηση των εθνικών μας αξιών. Η Κύπρος, αποτελούσε πάντοτε, σταθμό κατακτητών, δήθεν συμμάχων αλλά και φίλων. Γι’ αυτό θα πρέπει να αποφύγουμε κάθε εθνική διχόνοια και να διαφυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού, αυτού που αιώνες τώρα παραμένει αναλλοίωτο, της εθνικής μας ταυτότητας.
Η λαμπαδηφορία που πραγματοποιήθηκε από τη Νεολαία Δημοκρατικού Συναγερμού, την 1η Απριλίου 2015, ήταν μόνο μία σεμνή πράξη μνήμης του μεγαλείου των ηρώων μας. Η διαφύλαξη της Ιστορίας, είναι χρέος όλων μας. Η Ε.Ο.Κ.Α. 55-59, αποτελεί κεφάλαιο εθνικής υπερηφάνειας και μνήμης και θα πρέπει να διαφυλάσσεται με υπευθυνότητα, ώστε η ιστορική και εθνική μας παρακαταθήκη, να δοθεί αναλλοίωτη στα παιδιά μας, και σε όλες τις επόμενες γενιές.