Την ώρα εκείνη που το λεωφορείο πλησίαζε τα οδοφράγματα άρχισα να ανατριχιάζω ολόκληρος. Ένιωθα περίεργα. Σαν να ερχόμουνα αντιμέτωπος με έναν από τους μεγαλύτερους μου φόβους. Έναν φόβο που ζούσε για χρόνια μέσα μου, από την παιδική μου ηλικία, και που οι γύρω μου τον τροφοδοτούσαν καθημερινά με μίσος, φθόνο, ασταμάτητα. Δεν ήξερα καθόλου πώς να το χειριστώ. Πως θα αντιδρούσα όταν θα ερχόμουν πρόσωπο με πρόσωπο μαζί τους; Δεν μπορούσα να απαντήσω τα τόσα ερωτήματα που τρέλαιναν το μυαλό μου.
Ήμουνα όμως σίγουρος για την επιλογή μου. Άκουγα τόσα πολλά για αυτούς, που το μόνο που ήθελα ήταν να βρίσκομαι εδώ. Πουθενά αλλού. Ήθελα να τους συναντήσω. Τράβηξα αμέσως την κουρτίνα να τους δω. Χαμογελούσανε αλλά ήτανε ξεκάθαρο πως ένιωθαν το ίδιο με μας. Έτρεμαν και περπατούσαν αμήχανα προς το λεωφορείο.
«Καλημέρα». Ήταν η πρώτη λέξη που είπαν. Ναι, οι Τουρκοκύπριοι μας καλημέρισαν στην γλώσσα μας. Χαμογέλασα. Ένας από αυτούς, ο Αχμέτ προχώρησε ευγενικά προς το μέρος μου, με ρώτησε αν η θέση δίπλα μου ήταν κρατημένη. Του απάντησα «όχι, μπορείς να καθίσεις». Και εκεί ένιωσα τις αλυσίδες του κουτιού που εγκλώβιζε για χρόνια το μυαλό μου να σπάνε. Καταραμένες αλυσίδες.
Το διήμερο συνέδριο που συμμετείχαμε με τον Αχμέτ είχε σαν θέμα την επιχειρηματικότητα και την ανάπτυξη της Αμμόχωστου. Μοιραστήκαμε το ίδιο δωμάτιο. Συζητήσαμε για την επιχειρηματικότητα στο Βαρώσι, συνδυάζοντας τις γνώσεις μας, τις κουλτούρες, τις ιδέες, όλα όσα μας ενώνουν. Αφήσαμε στο περιθώριο όλα όσα μας χωρίζουν, το μίσος, τα πολιτικά συμφέροντα, τον φανατισμό. Καταλήξαμε σε σημαντικά συμπεράσματα και καταγράψαμε στρατηγικές ανάπτυξης της Πόλης μας.
Όλο το βράδυ συζητούσαμε. Δεν κλείσαμε μάτι. Όταν τον αποχαιρέτησα στο οδόφραγμα ήξερα πως δεν ήταν το τέλος μα η αρχή μιας δυνατής φιλίας. Μιας ελπιδοφόρας σχέσης. Υποσχεθήκαμε πως θα κρατούσαμε επαφή. Πως θα συναντιόμασταν συχνά. Πως θα πρωτοπορούσαμε και θα «πολεμούσαμε» για το νησί μας.
Μια βδομάδα μετά, ο Αχμέτ μου τηλεφώνησε. Ενθουσιασμένος μου περίγραψε την εμπειρία του στο πρώτο μάθημα Νέων Ελληνικών. Από τότε τον βοηθώ με τις εργασίες που έχει για το σπίτι. Γελάω με την προφορά του και προσπαθώ να τον βοηθήσω με το προφορικό του όσο μπορώ. Είμαι περήφανος που βρήκε το θάρρος να μάθει την γλώσσα μου πρώτος. Όσο περήφανος είμαι για την πράξη αυτή του Αχμέτ, τόσο απογοητευμένος είμαι που εγώ δεν σκέφτηκα καν να μάθω τούρκικα, έστω μία ή δύο λέξεις. Μου υποσχέθηκε, πως όταν νιώσω έτοιμος, θα με βοηθήσει να μάθω τα βασικά.
Την πρώτη μέρα του 2016, του τηλεφώνησα για να του ευχηθώ. «Να δούμε την πατρίδα μας ενωμένη ξανά. Ειρήνη, αγάπη και αποδοχή.» Συμφώνησε μαζί μου.
Τώρα που περιγράφω τα όσα ζήσαμε μέχρι στιγμής, καθόμαστε εδώ μαζί για καφέ. Πριν λίγο, συζητούσαμε για την λύση του Κυπριακού Προβλήματος. Του έλεγα με ενθουσιασμό πως άρχισα να βλέπω αλλαγή στον τρόπο που το αντιμετωπίζουν στις ελεύθερες περιοχές οι Κύπριοι.
«Η πατρίδα μας, μας χρειάζεται τώρα περισσότερο από ποτέ», μου είπε ο Αχμέτ.
Χαμογέλασα. Δεν περίμενα ποτέ να το ζούσα όλο αυτό. Είμαι σίγουρος όμως, πως ακολουθώ το σωστό δρόμο.
«Ναι, η Κύπρος μας, μας χρειάζεται περισσότερο από ποτέ» ψιθυρίζω αφήνοντας κάτω το στυλό.
Tου Γιάννη Κωνσταντίνου