Η 13η Νοεμβρίου δεν θα ξεχαστεί ποτέ από την ανθρωπότητα. Ούτε μπορεί να ξεχαστεί άλλωστε. Θα αποτελέσει μία από εκείνες τις μαύρες ημέρες που στιγματίζουν την παγκόσμια ιστορία. Την ημέρα εκείνη που η τρομοκρατία έπληξε την πόλη του φωτός, την πόλη του «ελευθερία – ισότις – αδερφότις», την πόλη της αναγεννησιακής Ευρώπης, της τέχνης, της δημοκρατίας. Την ημέρα που η ανθρωπότητα αναβίωσε την 11η Σεπτεμβρίου.

Το Παρίσι δεν θα είναι ποτέ πια το ίδιο. Η Ευρώπη δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια. Η ανθρωπότητα δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια. Και τούτο, γιατί της δράσης έπεται αντίδραση.

Λίγες ημέρες μετά το τραγικό συμβάν και το ομολογουμένως έντονο ενδιαφέρον όλων για τα όσα συμβαίνουν εις Παρισίους, αναλογίζεται κανείς που βαδίζουμε, σε τι ελπίζουμε, τι ευχόμαστε για το μέλλον. Το σίγουρο, πρέπει να είμαστε ιδιαιτέρως προσεκτικοί, καθώς οι θεωρίες συνομωσίας θα επανέλθουν και πάλι στο προσκήνιο, δράττοντας την ευκαιρία να επιχειρήσουν να πείσουν με ακροβατικά επιχειρήματα και επικαλούμενοι ενδεχομένως τις ημερολογιακές συμπτώσεις, ωθούμενοι από τις προκαταλήψεις και τις ιδεοληψίες τους, ότι το τραγικό γεγονός οφείλεται σε κάποια παγκόσμια συνομωσία. Αν αυτό αληθεύει, ειλικρινά, δεν μπορώ να το γνωρίζω. Αν αυτό μπορούσε να απαντηθεί άλλωστε, δεν θα το αποκαλούσαμε «θεωρία συνομωσίας».

Εκείνο το οποίο όμως είναι άξιο προβληματισμού, είναι το τι ζητούμε από τους ηγέτες μας να πράξουν. Γιατί το υφιστάμενο νομοθετικό πλαίσιο και οι εφαρμοσμένες πρακτικές, προσέβλεπαν στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας ούτως ή άλλως. Επομένως, ποιό θα είναι το επόμενο βήμα; Περισσότεροι έλεγχοι, περισσότερος περιορισμός της ελευθερίας μας, μεγαλύτερος φόβος; Στη σύγκρουση αυτή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ποιο θα υπερισχύσει; Καλώντας τους ηγέτες μας να πατάξουν την τρομοκρατία πρέπει να έχουμε κατά νου ότι συνεπακόλουθα η ελευθερία μας, στις συναλλαγές, στη διακίνηση, θα περιοριστεί. Θα είναι βέβαια το τίμημα της ασφάλειας που απαιτούμε να νιώθουμε (και σε αυτό το σημείο οι θεωρίες συνωμοσίας αρχίζουν να αποκτούν νόημα).

Για ένα πράγμα είμαι σίγουρη· δεν προσεύχομαι για την ανθρωπότητα. Δεν προσεύχομαι γιατί δεν αναμένω να σώσουν οι προσευχές την ανθρωπότητα. Γιατί  προσευχή σημαίνει απεμπόληση της ελπίδας. Ζητώ από τους ηγέτες που εξέλεξα να με προστατεύσουν. Να κάνουν ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να εξολοθρεύσουν τους δολοφόνους της ανθρωπότητας. Μα πρωτίστως, να πράξουν τούτο ορθολογιστικά σκεπτόμενοι, με γνώμονα τις δυνατότητες και τους περιορισμούς της μικρής πατρίδας μας, γιατί οι σπασμωδικές κινήσεις δεν επιφέρουν ποτέ θετικό αποτέλεσμα.


BHJ

 

Χριστίνα Ππεκρή | Υπεύθυνη Γραφείου Τύπου ΝΕΔΗΣΥ | Απόφοιτος Νομικής Πανεπιστημίου Κύπρου